!?*#%@
അന്തം വിട്ടിരിക്കുക; അതൊരു വല്ലാത്ത സുഖമുള്ള എന്നാല്‍ തീരെ സുഖമില്ലാത്ത അവസ്ഥയാണ്. ഇത്തരം അവസ്ഥ മിക്കപ്പോഴും കൈവരിക്കുന്നത്, കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വിഷയത്തെക്കുറിച്ച് ഗഹനമായ അറിവുള്ള അധ്യാപകരുടെ ക്ലാസ്സുകളിലായിരിക്കും. "Is it so? Isn't it?" എന്ന അദ്ധ്യാപകന്‍റെ ചോദ്യത്തിന് മുന്‍പില്‍, രണ്ടിനും ആണെന്നോ അല്ലെന്നോ ദ്യോതിപ്പിക്കുന്ന വിധം തലയാട്ടുക. സംവദന വിഷയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ദാതാവിന്‍റെ ബൗദ്ധിക തലം സ്വീകര്‍ത്താവിന്‍റെതുമായി താരതമ്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ നോക്കെത്താ ഉയരത്തില്‍ ആയിരിക്കുകയും സ്വീകര്‍ത്താവ് ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ എന്നാല്‍ എല്ലാം മനസ്സിലായ പോലെയും തുടരുക- കണ്ണുമിഴിച്ചു, ഇമവെട്ടാതെ, വായ പകുതി തുറന്നു, ശ്വാസ്വോച്ച്ചാസത്തിന്‍റെ ലാഞ്ചനകള്‍ പുറത്തു കാണിക്കാതെ, വിഡ്ഢികൂശ്മാണ്ട ഭാവം അകത്തു നിറഞ്ഞു ജ്ഞാനികൂശ്മാണ്ട ഭാവം പുറത്തു വരുത്താന്‍ കഷ്ടപ്പെട്ട്, അങ്ങനെയങ്ങ് ഇരിക്ക്യ.......

No More
അവകാശ വാദങ്ങളില്ല
കൂട്ടകരച്ചിലുകളും കേള്‍ക്കാനില്ല
പുതച്ചിരിക്കുന്ന പുതപ്പിന്
ആരുടേയും നിറമില്ല
ആള്‍ക്കൂട്ടമില്ല പ്രസംഗങ്ങളുമില്ല.
ആരെല്ലാമോ ഉണ്ടായിരുന്നു!
ഇപ്പോള്‍ ഈച്ചയും ഉറുമ്പും
പെരുച്ചാഴികളും മാത്രം.
ആതുരസേവന പഠനകേന്ദ്ര
വിദ്യാര്‍ഥികള്‍- അഭിനവ ഭിഷഗ്വരന്മാര്‍  
പേടിയോടെ, അറപ്പോടെ തള്ളിയ;
പുഴുവരിച്ച് ഉറുമ്പരിച്ച്
കുഴിച്ചിടപ്പെട്ടോരനാഥ ശവം
കൂടെ പുറത്തറിയാതെ എന്നോടൊപ്പം
കുഴിച്ചിടപ്പെട്ട നിറമുള്ള കഥകളും.

നാളെ 
ഇന്നലെ എന്തായിരുന്നുവോ നാളെ അതല്ലാത്തതായ  ഒരു  അവസ്ഥ. രണ്ടിനും ഇടയില്‍ രണ്ടും കലര്‍ന്നതായൊരു  ഇന്ന്. ആ ഇന്നിനു ഒരു സുഖമൊക്കെയുണ്ട് - സ്വപ്നത്തിന്‍റെയും  പ്രതീക്ഷയുടെയും വര്‍ണപ്പകിട്ടുകള്‍ക്കൊപ്പം  , ആശങ്കയുടെ നേരിയ കാളിമയും കലര്‍ന്ന, ഒരു ക്ലാസ്സിക്‌ portrait ചിത്രത്തിന്‍റെ ഭാവം.
    ഒരു ദിവസത്തേയ്ക്കാണെങ്കില്‍  കൂടി ഇന്ന്  ഞാനൊരു രാജകുമാരി തന്നെ ആയിരുന്നു - വേഷത്തില്‍, പദവിയില്‍ എല്ലാം! ഒരു പക്ഷെ നാളെയൊരു ദിവസത്തേക്ക് കൂടി ആ പദവി നീട്ടിക്കിട്ടുമായിരിക്കാം. കാമുകിയില്‍ നിന്ന് ഭാര്യയിലേക്ക്, മകളില്‍ നിന്ന് മരുമകളിലേക്ക്, കൂട് വിട്ടു കൂട് മാറ്റം.
ആ പരകായ പ്രവേശം  വിജയകരമാകുമോ എന്തോ - വിജയകരമാകാതിരിയ്ക്കാന്‍  ഒരു വഴിയും കാണുന്നില്ല;
'ന : സ്ത്രീ സ്വാതന്ത്ര്യമര്‍ഹിതി ', മനുസ്മ്രിതിയിലെ വരികള്‍ സ്മൃതി  മണ്ഡപത്തെ  വിട്ടു പോകാനാവാത്തവിധം  വിധം  അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കപ്പെട്ടിരിയ്ക്കുന്നു.
   ഡിഗ്രിക്ക് പഠിയ്ക്കുമ്പോള്‍ പഠിക്കാന്‍ ഉണ്ടായിരുന്ന ' ഡോള്ല്സ് ഹൌസിലെ ' നോറ; വല്ലാതെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഞാനും ഒരു പാവയല്ലായിരുന്നോ ? എന്ത് പറയണം , എങ്ങോട്ട് പോകണം, എങ്ങനെ പെരുമാറണം - ചലിപ്പിച്ചിരുന്ന  നൂലുകള്‍ അച്ഛനില്‍ നിന്ന് ഭര്‍ത്താവിലേക്ക്. പാവ പഴയ പാവ തന്നെ . സമൂഹത്തിനും പാവകളെ മതി , അല്ലാത്തവ നിഷേധികള്‍ , അധിക പ്രസംഗികള്‍.
" നീ ഇവിടെ ഇരുന്നു സ്വപനം കാണാ ! മണിയെത്രയായെന്നു അറിയോ ? " അമ്മയാണ്. സ്വപനമായിരുന്നോ ആശങ്കയായിരുന്നോ , അറിയില്ല . ക്ലോക്കിലേക്ക്  നോക്കിയപ്പോളാണ്  സമയം പന്ത്രണ്ട്   ആയിരിക്കുന്നു. 


   " മോള് കിടന്നോളു, ഇല്ലെങ്കില്‍  ഈ പ്രസാദം ഒന്നും നാളെ മുഖത്തു കാണില്ല്യട്ടോ '. എന്‍റെ മുഖത്തെ  അവര്‍ അവരുടെ പരുപരുത്ത തഴമ്പിച്ച കൈകളില്‍ എടുത്തുകൊണ്ട്  പറഞ്ഞു . ആ മുഖത്ത്, കണ്ണില്‍, ഞാന്‍ കണ്ട ഭാവം എന്തായിരുന്നു ? തന്നേത്തന്നെ  കണ്ടതിന്‍റെ അത്ഭുതമോ! നൈരാശ്യമോ ? തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല , അപ്പോഴേക്കും  അമ്മ മുഖത്തുനിന്നു കണ്ണുകള്‍ എടുത്തു. അന്ന് അമ്മ എന്നോട് വളരെ ചേര്‍ന്ന് കിടന്നു.