വയ്യ!!!

രോഗി:

എനിക്ക് വയ്യ; ഒന്നിനും വയ്യ,

കസേരയില്‍ ഇരുന്നാല്‍ എണീക്കാന്‍ വയ്യ,

എണീറ്റാല്‍ നടക്കാന്‍ വയ്യ,

അങ്ങനങ്ങനെ തീരെ വയ്യ ഡോക്ടര്‍......

ഡോക്ടര്‍: 

സത്യമായിട്ടും മരുന്ന് നല്‍കണം എന്നുണ്ടെനിക്ക്,

പക്ഷെ; stethu എടുത്തു നിന്‍റെ നെഞ്ചോടു ചേര്‍ക്കാന്‍ വയ്യ,

പെന്‍ എടുക്കാന്‍ വയ്യ,

പെന്‍ എടുത്താല്‍ തന്നെ അതെടുത്തു എഴുതാന്‍ വയ്യ,

വയ്യ തീരെ വയ്യ നിന്നെ ചികിത്സിക്കാനെ  വയ്യ.....

രോഗി എഴുന്നേറ്റു- കസേരയില്‍ നിന്ന്,

നടന്നു- നിന്നിടത്തു  നിന്ന്,

അടച്ചു- counter ല്‍ ഡോക്ടറുടെ ഫീസ്‌,

വീണ്ടും നടന്നു- നാല് ചുമരുകള്‍ക്കു വെളിയിലേക്ക്,

പുറത്തു അയാള്‍ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു,

പുതിയ ആകാശവും ഭൂമിയും.......

റൂംമേറ്റ്സ് 

ഞങ്ങള്‍ ഒരേ തൂവല്‍ പക്ഷികള്‍ ആണെന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞത്  പെട്ടന്നായിരുന്നു.

രണ്ടുപേരുടെയും മനസ്സ് പ്രണയാര്‍ദ്രമാണ്, പക്ഷെ.....

പ്രണയം എന്നത് ഒരാള്‍ക്ക്‌ മാത്രം തോന്നിയാല്‍ പോരല്ലോ!

ഉള്ളവന് ദൈവം വീണ്ടും വീണ്ടും കൊടുക്കുമെന്ന തത്വം ഞങ്ങള്‍ തലനാരിഴകീറി (ഉദാഹരണം സഹിതം) പ്രണയത്തിന്‍റെ കാര്യത്തിലും സത്യമാണെന്നു സമ്മര്‍ത്ഥിച്ചു. മണിക്കൂറുകള്‍ നീണ്ട മനസ്സുതുറക്കല്‍........
പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു മനസ്സ് മുഷിഞ്ഞപ്പോഴോ, തളര്‍ന്നപ്പോഴോ അവന്‍ കുളിക്കാനായി എഴുന്നേറ്റു പോയി. പ്രണയാര്‍ദ്രമായ എന്‍റെ മനസ്സ് ഏകാന്തതയെ വെറുത്തത്  കൊണ്ടാവാം, മൊബൈല്‍  എടുത്തു കണ്ടവര്‍ക്കെല്ലാം അഭിവാദ്യങ്ങള്‍ പറത്തിവിട്ടു...........
പത്തുപതിനഞ്ചെണ്ണം അയച്ചതില്‍ മൂന്നു നാല് വിരസമായ പ്രത്യഭിവാദനങ്ങള്‍ തിരിച്ചു വന്നു. അതല്പരമായ സ്വഭാവം കാണിച്ചവയാണെങ്കിലും ഞാന്‍ വിട്ടില്ല, പ്രത്യഭിവാദനങ്ങളില്‍ കടിച്ചു തൂങ്ങി പുറകെ കൂടി. അപ്പോഴേക്കും അവന്‍ കുളി കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചെത്തിയിരുന്നു. കണ്ണാടിയുടെ മുന്‍പില്‍  പതിവില്‍ കവിഞ്ഞ സമയം ചിലവാക്കുന്നത്, മേസ്സേജുകളിലൂടെ എനിയ്ക്കൊരു ജീവിതം കെട്ടിപ്പടുക്കാന്‍ തിരക്കിട്ട് ശ്രമിക്കുന്നതിനിടയിലും ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. ഒടുവില്‍, അവന്‍ വളരെ മെല്ലെ ഞാന്‍ കേള്‍ക്കരുതെന്ന നിര്‍ബന്ധത്തോടെ പറഞ്ഞ ആത്മഗതം ഞാന്‍ കേട്ടു- "സൌന്ദര്യം ഇല്ലന്നല്ലേ ഉള്ളൂ വിരൂപനല്ലാലോ?"
ചിരിയ്ക്കണോ കരയണോ എന്ന  ധര്‍മസങ്കടത്തില്‍ മൊബൈലിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോള്‍ 'Battery Low' എന്ന് കാണിച്ചത് സുഖസുഷുപ്തിയിലേക്ക് മിന്നിമറഞ്ഞു.!@#$%

ഒരു facebook Account ന്‍റെ  ആത്മഹത്യാശ്രമം ......

"  നാല്ചുവരുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ ഇരുന്നു മടുത്തപ്പോള്‍ , പുറത്തേയ്ക്ക് ഇറങ്ങി  നടന്നു; പക്ഷെ ചുമരുകളും ഒപ്പം പോന്നു"  . Wall Magazine ല്‍  കൂട്ടുകാരന്‍ അജ്മല്‍ എഴുതിയ കവിതാശകലം  നന്നായി ബോധിച്ചു.മനസ്സിലതങ്ങനെ ചുഴലിക്കാറ്റായി  അലയുകയാണ്.  'മടുപ്പ്'- അതു കൊണ്ടെത്തിക്കുന്ന ഒരു അവസ്ഥ പറഞ്ഞറിയിക്കാന്‍ പ്രയാസം, അതൊരു ലഹരി പോലെ തലയ്ക്കു പിടിച്ചിരിക്കുന്നു . അതങ്ങനെ ശരീരത്തെയും മനസ്സിനെയും ജീവച്ചവമാക്കി നിര്‍വ്വികാര പരബ്രഹ്മം കണക്കെ മൂലയ്ക്കൊതുക്കുകയാണ്. ജീവിതം പൂര്‍ണമായും (ഒരു കണിക പോലും ആസക്തി ബാക്കിയാക്കാതെ ) മടുക്കുമ്പോഴാണ്  മരണം നമ്മെ  തെടിയെത്തുകയെന്നു കേട്ടിട്ടുണ്ട്; ചിലപ്പോള്‍, മനസ്സിനെ ഭ്രാന്തമായി  അലയാന്‍ അനുവദിക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ളിലെ ഭ്രാന്തന്‍  വിളിച്ചു പറയുന്നത് കേട്ടതുമാവാം. ആ അവസ്ഥയില്‍ , മരണം മടിച്ചു നിന്നപ്പോഴോ വൈകിയപ്പോഴോ  ആയിരിക്കാം ആളുകള്‍  വാനപ്രസ്ഥവും  സന്യാസവും  ജീവിതത്തില്‍ introduce ചെയ്തിട്ടുണ്ടാവുക. എനിക്ക് മടുത്തു- മരവിപ്പിലേക്ക് പോകുന്നതിനു മുന്‍പ്  ഞാന്‍ അവസാനിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കയാണ്- ഒരു ആത്മഹാത്യശ്രമം . വിജയിക്കുമോ  എന്നെനിക്കറിയില്ല, എങ്കിലും ഒന്ന് ശ്രമിക്കാന്‍ തന്നെ ആണ് തീരുമാനം. ഇനി , chat list ല്‍  ഞാന്‍ കണ്‍തുറക്കുമ്പോള്‍ കണ്‍ചിമ്മുന്ന പല പച്ച വെളിച്ചങ്ങള്‍ക്കും ഒളിച്ചോടാതെ കണ്ണുമിഴിച്ചു പച്ചയായിരിക്കാം. ശവക്കുഴിയില്‍  ഒരു പിടി മണ്ണിട്ട്‌ പോകുന്ന 545മനോട്  ഒരു അപേക്ഷ , ശവക്കല്ലറമേല്‍ കല്ലുരുട്ടി വയ്ക്കേണ്ട; മൂന്നാംനാള്‍ അല്ലെങ്കിലും, എന്നെങ്കിലും ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍  തോന്നിയാലോ.............

മഴ 

എന്തെന്നറിയില്ല  മഴയിപ്പോഴും ഒരു കൌതുകം തന്നെ.

നനഞ്ഞിരിക്കുന്ന മണ്ണും ചാലുകീറിയൊഴുകുന്ന നീര്‍ച്ചാലും 

ഇറ്റിറ്റ് അടരുന്ന ജലകണങ്ങളും 

മഴയ്ക്ക്‌ ശേഷം മരം പെയ്യുന്നതും 

മടക്കിക്കൊണ്ടുവരുന്ന കുട്ടിക്കാലം 

കുടയെടുത്തിട്ടും നിവര്‍ത്താതെ നനഞ്ഞതും 

  ഇരമ്പി പായുന്ന വാഹനത്തില്‍ നിന്നും 

ചിതറിത്തെറിക്കുന്ന ചെളിവെള്ളത്തിനായി കാത്തുനിന്നതും 

എല്ലാം ഇന്നലെ കഴിഞ്ഞപോലെ 

തോരാതെ പെയ്യുന്ന മഴയിലേക്ക്‌ നോക്കിയിരിക്കുമ്പോള്‍ 

പണ്ടേ പോലെ  ഓടിപ്പോയി നില്‍ക്കാന്‍ 

വല്ലാത്തോരാവേശം ....

മഴ കാണുമ്പോള്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് വരുന്ന 

കുട്ടിയെ ഒടുവില്‍ മനസ്സിലെ ഒരു മുറിയില്‍ പൂട്ടിയിട്ടു,

വേറൊന്നും കൊണ്ടല്ല; ആളുകളെ കൊണ്ട് 

വീണ്ടും വീണ്ടും 'ഭ്രാന്തനെന്നു ' പറയിപ്പിക്കാന്‍ ചെറിയ ഒരു മടി.

തനിയെ.....

ഈ പരുപരുത്ത സിമന്‍റ് ബെഞ്ചില്‍ കടല്‍ കാറ്റ് ഏറ്റു ഞാന്‍ പലതവണ ഇരുന്നിട്ടുണ്ട്  അന്നൊന്നും കടലിനിത്രയും സൌന്ദര്യവും, കാറ്റിനു ഇത്രയും കുളിര്‍മയും എനിയ്ക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടില്ല. കടലിലേക്ക്‌ മേല്ലെതാഴുന്ന സൂര്യന് ഇത്രയും ചുവപ്പ് നിറം   ഉണ്ടെന്നു അന്നൊക്കെ ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നുവോ ആവോ! ചിലപ്പോള്‍ സൂര്യനെപ്പോലും കണ്ടിരിയ്ക്കില്ല. കടല വാങ്ങുന്നതിനിടയ്ക്കു ഞാന്‍ ആ കുട്ടിയോട് ചോദിച്ചു "നിന്നെ ഞാന്‍ ഇതിനു മുന്‍പ് ഇവിടെ കണ്ടിട്ടില്ലാലോ?"ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവന്‍ പറഞ്ഞു "ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട് സാറിനെ, ഒരുപാട് തവണ. അന്നൊക്കെ സാറിന്‍റെ ഒപ്പം ഒരുപാട് പേരുണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നെന്തേ സാര്‍ ഒറ്റയ്ക്ക്?"    

Frustration

അങ്ങനെ മൂന്നാമത്തെ കാമുകിയും അവനോടു വിട പറഞ്ഞു. ഒന്നാമത്തവള്‍ പ്രായോഗികമല്ലെന്ന് മൊഴിഞ്ഞു, കല്യാണക്കുറിയും സമ്മാനിച്ചു മടങ്ങി. രണ്ടാമത്തവള്‍ ദേശത്തിന്‍റെയും ഭാഷയുടെയും സംസ്കാരത്തിന്‍റെയും ചേരായ്ക അവതരിപ്പിച്ചു മാഞ്ഞുപോയി.

മൂന്നാമത്തവളെ അവന്‍ കരുതലോടെ, പ്രായോഗികതയുടെ ചട്ടക്കൂടിനുള്ളില്‍  നിന്ന്, സ്വന്ത ദേശത്തിനും ഭാഷക്കും മുന്‍ഗണന നല്‍കി തിരഞ്ഞെടുത്തു. പക്ഷെ അവള്‍, വീട്ടുകാരുടെ പ്രതികൂല മനോഭാവം ചൂണ്ടിക്കാട്ടി കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുകളിലെ നിസ്സഹായതയുടെ കണ്ണീര്‍കണങ്ങള്‍ s.m.s ആയി inbox ലേക്ക്  പറത്തിവിട്ടു ഓര്‍മയായി. അവന്‍ ബാഗും തൂക്കി സ്വഗൃഹത്തിലേക്കു  ബസ്സുകയറി. തോളിലെ മാറാപ്പില്‍ മുഷിഞ്ഞു നാറിയ വസ്ത്രങ്ങളോടൊപ്പം കഴിഞ്ഞ semesters സമ്മാനിച്ച  supplementary exam കളുടെ ഭാരവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇട്ടിരിക്കുന്ന കളസത്തിന്‍റെ കീശയ്ക്കു കനം തോന്നിയപ്പോള്‍ അതിലെ mobile എടുത്തു, തലേന്നത്തെ ചീഞ്ഞ conversation കള്‍ delete ചെയ്തു വീണ്ടും തിരുകി- അല്‍പ്പമൊരു ആശ്വാസം....... വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും തലയ്ക്കകത്തെ പെരുപ്പിനും മൂളലിനും യാതൊരു ശമനവുമില്ല. വീട്ടിലെ ഏതോ ഒരു മൂലയിലിരുന്നു radio ആവര്‍ത്തിച്ചു പാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു "ഒറ്റയല്ല ഒറ്റയല്ല ഒറ്റയല്ല". തിരഞ്ഞു പിടിച്ചു നിലത്തടിച്ചു കൊന്നിട്ടും അരിശം ബാക്കി. ശബ്ദം കേട്ട് മുന്‍വശത്തിരുന്ന് പത്രം വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന അച്ഛന്‍ ജനലിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് പാളി നോക്കി. അപ്പോഴും അരിശം കൊണ്ട് വിറയ്ക്കുന്ന, ഭ്രാന്തമായ  കിതപ്പോടെ ചിതറിക്കിടക്കുന്ന capacitor നെയും transistor നെയും resistor നെയും ചൂഴ്ന്നു നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന  മകനെക്കണ്ട് അദേഹത്തിന്‍റെ  പുരികം ചോദ്യചിഹ്നമായി.......?   

           

"തോറ്റവന്‍"

സത്യവും കള്ളവും വകഞ്ഞുമാറ്റാനുള്ള

വിവേചനത എന്നാണു എനിക്കിനി ഉണ്ടായീടുക?

ദൈവത്തില്‍ വിശ്വാസമുണ്ടെങ്കില്‍- ദൈവത്തെ മാത്രമേ

വിശ്വസിക്കാവൂ എന്ന സത്യം  എന്നാണിനിയും ബോധ്യമാവുക? 

ചിരിച്ചടുക്കുന്നവരെല്ലാം സുഹൃത്തുക്കള്‍ ആണെന്ന

മിഥ്യാബോധത്തെ എന്നാണെനിയ്ക്കു വര്‍ജ്ജിക്കാനാവുക?

നെല്ലും പതിരും എന്നെനിയ്ക്കിനി വേര്‍തിരിക്കാനാവും?

മനസ്സിലുള്ളതെല്ലാം തുറന്നു പറയരുതെന്ന -

പഠിച്ചിട്ടും പഠിക്കാത്ത പാഠം 

എന്നാണു ഇനിയെന്‍  മനസ്സില്‍ മായാതെ കോറുക?

ലോകമേ ക്ഷമിക്കുക , നിന്നെ മനസ്സിലാക്കാന്‍

എന്നാണു എനിക്കിനിയാകുക  ?

   

പ്രഹേളിക

"സാറേ കൈ നോക്കണാ"

ഞാനെന്‍റെ വലതുകരം അവര്‍ക്കുനേരെ നീട്ടി. അന്നത്തെ അന്നത്തിനായുള്ള ആദ്യത്തെ ഇര ഞാനായിരുന്നെനു തോന്നുന്നു. കൈക്കുമുകളില്‍ ഫ്രെയിം തുരുമ്പിച്ച ലെന്‍സ് ചാഞ്ഞും ചരിഞ്ഞും കാകദൃഷ്ടി നടത്തി. കൈനീട്ടുനതിനു മുന്‍പും ശേഷവുമുള്ള ഉത്സാഹവും ആവേശവും മെല്ലെ മെല്ലെ അവരുടെ മുഖത്ത് നിന്ന് മാഞ്ഞു പോയി. ലെന്‍സ്‌ ഭാണ്ടക്കെട്ടിലേക്ക് തിരികിക്കയറ്റി, എന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് പോലും നോക്കാതെ അവര്‍ ധൃതിയില്‍ തിരിഞ്ഞു നടന്നു. അടുക്കും ചിട്ടയും ഇല്ലാതെ തലങ്ങും വിലങ്ങും 'ചറ പറ'എന്നുള്ള  കൈരേഖ അവര്‍ക്കും ഒരു പ്രഹേളിക ആയിരിക്കണം. ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു പോലും നോക്കാതെ വേഗത്തില്‍ നടന്നകലുന്ന അവരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുക്കൊണ്ട്‌ ഞാന്‍ ഓര്‍ത്തു   'എന്നെ ചിലപ്പോള്‍ എനിക്ക് തന്നെ മനസ്സിലാകുന്നില്ല.............ജീവിതമാണെങ്കില്‍ പിടിതരാത്ത കള്ളനെ പോലെ,  ഉത്തരം തരാത്ത കുറെ ചോദ്യങ്ങളുമായി...........'

  

പ്രണയം 

തോന്നാതിരുന്നെങ്കില്‍ ഏറെ നന്നായിരുന്നു;

തോന്നിയാല്‍ പിന്നെ തോന്നാതിരുന്നെങ്കിലെന്ന്,

പറയാനും പറയാതിരിക്കാനുമാവാത്ത സങ്കടം

അതൊരു വല്ലാത്ത അനുഭൂതിയെന്നു 

തോന്നുമായിരിക്കും.........

പക്ഷെ ക്യാന്‍സര്‍, എപ്പോഴെങ്കിലും

ആര്‍ക്കെങ്കിലും അനുഭൂതിയായി

തോന്നിയിരുന്നെന്നോ തോന്നുന്നുണ്ടെന്നോ,

എനിയ്ക്കറിയില്ല; അജഞതയായിരിക്കാം......

വേഗത രണ്ടിനും ഒന്ന് തന്നെ

നാം അറിയാതെ നമ്മെ വിഴുങ്ങുന്നു.

ഇരയായി ഇരതേടി ഇരപിടിച്ചു......

രണ്ടായാലും മരണത്തിനു മുകളിലെ 

നൂല്‍പ്പാലത്തിലൂടെയുള്ള  നടത്തം  ഉറപ്പാണ്

കാല്‍തെറ്റി വീണാല്‍ മരണത്തിലേക്ക്

ശരീരമായാലും മനസ്സായാലും

മരണം, മരണം തന്നെ. 

ഒരിക്കല്‍ ഒരു ഒന്നാംക്ലാസ്സുകാരന്‍ ടീച്ചറോട് ചോദിച്ചത്രേ - "ടീച്ചറെ അരി ഉണ്ടാകുന്നത് ഏതു മരത്തിലാ???"

MBA in Crisis Management- 2 yrs @ K.A.U

അമര്‍ത്തിയ തേങ്ങലുകള്‍ 
ആരും കാണാതെ തുടച്ചു കളഞ്ഞ-
കണ്ണീര്‍ കണങ്ങള്‍
internal എന്ന വജ്രായുധം ഭയന്നു 
ചവച്ചിറക്കിയ പ്രതിഷേധങ്ങള്‍......
ആരും കാണാതെ മുറിയിലടച്ചു
പല്ല് ഞെരിച്ചു സ്വയം പഴിചാരി
അപ്പോഴും നഷ്ടം എനിക്കുതന്നെ,
തേഞ്ഞ പല്ലിനായി ചിലവഴിച്ചു; ആയിരം.
ഒതുങ്ങി, ഒതുക്കി,
ചത്തതിനൊക്കുമേ ജീവിച്ചു ജീവിച്ചു
ഞാന്‍ ഞാനല്ലാതായി തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു!
ശവത്തെയും അവര്‍ വെറുതെ വിട്ടില്ല,
അപ്പോള്‍ അറിയാതെ ഒന്ന് മൂളിപ്പോയി
ഉടനെയവര്‍ പേരിട്ടു- ഗുണ്ടായിസം.
പല്ല് തേഞ്ഞു, മുടി നരച്ചു,
മുടി കൊഴിഞ്ഞു ഒന്നര വര്‍ഷം....
എട്ടു മാസം ഇനിയും ബാക്കി
എന്തെല്ലാം അവശേഷിക്കുമോ ആവോ!?!
എനിക്കെന്നെത്തന്നെ നഷ്ടപെടാതിരിക്കട്ടെ
ഉദിഷ്ടകാര്യത്തിനുപകാര സ്മരണയായി
ഞാനിതിവിടെ കുറിയ്ക്കുന്നു ....
മനുഷ്യനെ "പ്രൊഫെഷണല്‍"ആക്കിയതിന്-
നന്ദി.......നന്ദി........നന്ദി.